Zaczął się kolejny miesiąc tego dziwnego roku. Takiego roku, który
łamie wszystkie nasze tradycje, wymusza zmianę naszego zachowania i
myślenia. W roku 2020 nic nie jest takie jak zawsze...
W pierwszym dniu listopada zazwyczaj wszyscy chodziliśmy odwiedzać
cmentarze i zapalać światło pamięci dla naszych zmarłych, o których
wierzymy, że są święci. W tym dniu wszystkie ciche i spokojne
nekropolie stawały się rozświetlone od ognia zniczy, kolorowe od
kwiatów i gwarne od odwiedzających je do późnych godzin nocnych...
Epidemia wymogła na nas zmianę. Czy to się nam podobało, czy nie. W
moim domu, w związku z zagrożeniem, ustaliliśmy, że rodzice z racji
wieku i tego, że są najbardziej narażeni - nie będą odwiedzać
grobów. My, młodsi, będziemy ich reprezentować...
Tuż przed weekendem ogłoszono jednak zamknięcie cmentarzy... O, jaki
wielki żal ogarnął moje serce! Właśnie w sobotę wybierałam się na
groby moich dziadków i dalszej rodziny. Jaki bunt obudził się we
mnie. Tak strasznie czułam, że to takie niesprawiedliwe. Zamknęli...
Gorzkie słowa cisnęły się na usta, a do oczu łzy...
Trudny to był 1 listopada... Ale jednocześnie był to dzień
świętowania. Prawdziwego świętowania i wspominania, ale nie zmarłych
z rodziny, a świętych. Tych, którzy wyniesieni na ołtarze orędują za
nami. Tego dnia prawdziwie rozmyślałam o moich „ulubionych
świętych”, bo przecież każdy z nas takowych ma, ma swoich patronów.
Rozmyślałam nad ich życiem i zastanawiałam się, ile mogę zaczerpnąć
od nich, aby moje życie podobało się Panu.
Groby bliskich z wielką radością odwiedziłam 3 listopada, we wtorek.
Musiałam wprawdzie wziąć urlop na okoliczność wyjazdu, ale ileż
spokojniej odwiedzało się cmentarze. Bez tłumu i gwaru wspominałam
najbliższych. Opowiadałam córce o wspaniałych chwilach spędzonych u
dziadków. Znicze paliły się tak samo jak 1 listopada, ale bardziej
skupiłam się na modlitwie. Kwiaty wyglądały tak samo kolorowo i
pięknie na płytach nagrobków, ale cisza i spokój przemawiała do
serca. Bo przecież bez względu na gwar naszego życia i zabieganie,
śmierć przychodzi cichutko. Zabiera człowieka w ciszy i spokoju.
Przenosi do wieczności, gdzie cicho czeka na nas odpowiednie
miejsce, na które pracowaliśmy całe ziemskie życie...
Ostatnie dni uświadomiły mi, ile w naszym życiu jest pozorów,
przyzwyczajeń i nawyków. A czy one prowadzą nas do głębokiej
modlitwy, do przylgnięcia do Jezusa, do umiłowania życia wiecznego?
zz